*برخلاف آنچه زرتشتی ها به «نژاد آریایی» توجه افراطی دارند، معیار خوبی و بدی در اسلام «عمل انسان» است که سرنوشت او را در دنیا و آخرت تعیین می کند. به روایتی توجه کنیم:
شخصی به نام طاووس، امام سجاد(ع) را در کنار کعبه می بیند که مشغول راز و نیاز با خداست و از عذاب قیامت به خدا پناه می برد و به شدت می گرید.
طاووس جلو رفت عرض کرد: یا بن رسول اللّه! این جزع و فزع براى چیست؟ ما گناهکاران و نافرمانان باید چنین کارهایى بکنیم، نه شما که پدرت حسین بن على، مادرت فاطمه زهراء و جدّت رسول خدا(ص) است!
حضرت فرمود: هیهات، هیهات، اى طاووس! سخن از پدر و مادر و جدّم براى من مگو. خداوند بهشت را براى کسى آفریده که اطاعتش کند و کار نیک انجام دهد، هر چند غلامى حبشى باشد و جهنم را براى کسى خلق کرده که او را نافرمانى کند، هر چند آقازاده اى قریشى باشد. مگر نشنیده اى که خداى متعال مى فرماید: «آنگاه که در صور دمیده شود آن روز میانشان نسبت خویشاوندى نباشد و از حال یکدیگر نپرسند»؟ (سوره مؤمنون، آیه 101)
به خدا قسم که فرداى قیامت هیچ چیز به کار تو نیاید، مگر کار شایسته اى که پیشاپیش مى فرستى. (بحار الأنوار، ج 46، ص 81، ح 75)

متن کامل حدیث
عن طاووسِ الفَقیهِ: رَأیتُهُ [أی الإمامَ زینَ العابدینَ(ع) ] و هُو یطوفُ مِن العِشاءِ إلَى السَّحَرِ و یتَعبَّدُ، فلَمّا لَم یرَ أحَدا رَمَقَ السَّماءَ بِطَرْفِهِ، و قالَ: إلهی، غارَت نُجومُ سَماواتِک، و هَجَعَت عُیونُ أنامِک، و أبوابُک مُفَتَّحاتٌ للسّائلینَ، جِئتُک لِتَغفِرَ لی و تَرحَمَنی و تُرِینی وَجهَ جَدِّی محمّدٍ صلى الله علیه و آله فی عَرَصاتِ القِیامَةِ. ثُمّ بَکى و قالَ: و عِزَّتِک و جَلالِک، ما أرَدتُ بمَعصیتی مُخالَفَتَک، و ما عَصَیتُک إذ عَصَیتُک و أنا بِک شاک، و لا بِنَکالِک جاهِلٌ، و لا لِعُقوبَتِک مُتَعَرِّضٌ، و لکنْ سَوَّلَت لِی نَفسی و أعانَنی على ذلک سِترُک
المُرخی بهِ علَی، فالآنَ مِن عَذابِک مَن یستَنقِذُنی؟! و بِحَبلِ مَن أعتَصِمُ إن قَطَعتَ حَبلَک عَنّی؟! فوا سَوأتاهُ غَدا مِن الوُقوفِ بَینَ یدَیک، إذا قِیلَ لِلمُخِفِّینَ: جُوزوا، و لِلمُثقَلینَ: حُطّوا، أ مَعَ المُخِفِّینَ أجوزُ، أم مَعَ المُثقَلینَ أحُطُّ؟! وَ یلی! کلَّما طالَ عُمری کثُرَت خَطایای و لَم أتُبْ، أ ما آنَ لی أن أستَحیی مِن ربِّی؟! ثُمّ بکى و أنشَأ یقولُ:
         أتُحرِقُنی بالنّارِ یا غایةَ المُنى؟! فأینَ رجائی؟! ثُمّ أینَ مَحبّتی؟!
         أتَیتُ بأعمالٍ قِباحٍ زَرِیةٍ و ما فی الورى خَلقٌ جَنى کجِنایتی!
ثُمّ بکى و قالَ: سُبحانَک تُعصى کأنّک لا تَرى، و تَحلُمُ کأنّک لَم تُعْصَ، تَتَوَدَّدُ إلى خَلقِک بحُسنِ الصَّنیعِ کأنَّ بِک الحاجَةَ إلَیهِم، و أنتَ یا سیدی الغَنِی عَنهُم، ثُمّ خَرَّ إلَى الأرضِ ساجِدا.
قالَ: فدَنَوتُ مِنهُ و شُلتُ بِرأسِهِ و وَضَعتُهُ على رُکبَتی و بَکیتُ حتّى جَرَت دُموعی على خَدِّهِ، فاستَوى جالِسا
و قالَ: مَنِ الّذی أشغَلَنی عَن ذِکرِ ربِّی؟! فقلتُ: أنا طاووسٌ یا بنَ رَسولِ اللّهِ، ما هذا الجَزَعُ و الفَزَعُ، و نَحنُ یلزَمُنا أن نَفعَلَ مِثلَ هذا و نَحنُ عاصُونَ جانُونَ؟! أبُوک الحُسینُ بنُ علی، و امُّک فاطِمَةُ الزَّهراءُ، و جَدُّک رسولُ اللّهِ(ص)!
قالَ: فالتَفَتَ إلَی و قالَ: هَیهاتَ هَیهاتَ یا طاووسُ، دَعْ عَنّی حَدیثَ أبی و امِّی و جَدِّی، خَلَقَ اللّهُ الجَنَّةَ لِمَن أطاعَهُ و أحسَنَ و لَو کانَ عَبدا حَبَشیا، و خَلَقَ النّارَ لِمَن عَصاهُ و لَو کانَ ولَدا قُرَشیا، أ ما سَمِعتَ قولَهُ تعالى: «فإذا نُفِخَ فی الصُّورِ فلا أنْسابَ بَینَهُم یوْمَئِذٍ و لا یتَساءلونَ» و اللّهِ، لا ینفَعُک غَدا إلّا تَقدِمَةٌ تُقَدِّمُها مِن عَمَلٍ صالِحٍ. (بحار الأنوار، ج 46، ص 81، ح 75)